Η άλλοτε κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία περνάει τις τελευταίες τραγικές µέρες της υπερχιλιόχρονης ιστορίας της. Ο οθωµανικός συρφετός παραµονεύει έξω απ' τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ο Μανουήλ κι η Ισιδώρα στροβιλίζονται στ/ δίνη των συνταρακτικών γεγονότων αυτών των ηµερών και µαζί µε τους υπερασπιστές κι όλο τον πληθυσµό της Πόλης οδηγούνται σ' ένα φωτεινό ολοκαύτωµα. Με την άλωσή της στις 29 Μάη του 1453 οι σάλπιγγες σηµαίνουν σιωπητήριο. Η χριστιανοσύνη γονατίζει. Ένας πολιτισµός σβήνει. Κι η ιστορία του κόσµου αλλάζει ... Ο συγγραφέας εδώ δανείζεται την οµολογία ενός προσώπου που έπλασε στη φαντασία του, ενός απλού µαχητή, του εκατόνταρχου Μανουήλ στην ακολουθία του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου για να εξιστορήσει µε ιστορική συνείδηση και µυθιστορηµατική προέκταση τα συνταρακτικά γεγονότα της ζοφερής εκείνης εποποιίας και ν' αγγίξει την ψυχή ενός λαού που του έλαχε η τραγική µοίρα να οδηγηθεί στο ολοκαύτωµα σαν εξιλαστήριο θύµα για τις αµαρτίες χίλιων και παραπάνω χρόνων της βυζαντινής αυτοκρατορίας και να ψάλλει µε οδύνη τον επιτάφιο θρήνο της. Γιατί, η ιστορία δεν είναι µονάχα αριθµοί και βιτρίνα. Έχει βάθος και ουσία. Οι αριθµοί δε λένε και πολλά πράγµατα. Κι ούτε τη φτιάχνουν µονάχα οι πρωταγωνιστές. Πίσω απ' τους αριθµούς κι απ' τις φωτεινές ή θλιβερές εικόνες των πρωταγωνιστών υπάρχουν οι απλοί µαχητές, υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που ζει και κινείται, πονάει ή χαίρεται, µάχεται, νικάει ή νικιέται, θριαµβολογεί ή συντρίβεται και που, συνήθως, δεν καταχωρείται στο ιστορικό λεξικό. Κι αυτός είναι, κυρίως, που δίνει χρώµα στην ουσία της ιστορίας.
Ο Γιώργος Σκουτέλας είναι απο τα Θεοδώριανα , και το παραπάνω κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα των "Ορεινών" .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου