Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Γκρόπας "ανάβαση" .



Βρισκόμαστε στη θέση «Γκρόπα» κατευθυνόμενοι προς το Βαθύρεμα.
Όσες φορές και να περάσουμε από εδώ δεν μπορούμε να μη σταθούμε για λίγο πάνω από το τεράστιο βάραθρο που χωρίζει την Πίνδο από τα Άγραφα.
Το πιο επικίνδυνο σημείο του οδικού δικτύου του νομού μας, ο φόβος και ο τρόμος γενεών και γενεών που αναγκάζονταν να το διαβούν.
Ιστορίες για ανθρώπους που γκρεμίστηκαν στα βάθη του, για άλλους που πάγωσαν από το κρύο μια νύχτα του χειμώνα προσπαθώντας να φτάσουν στον κάμπο.
Είναι και τα εικονοστάσια των πρόσφατα χαμένων, κάποια κεράκια πάνω στο χιόνι, οι μπάρες που ξηλώθηκαν και μισογέρνουν στο γκρεμό. Μα πάνω απ’ όλα είναι το άγριό της μεγαλείο, οι δίδυμες κορφές που ξεπετάγονται από του φαραγγιού τα σπλάχνα και τείνουν στα ουράνια, απόκρημνες και αδυσώπητα μοναχικές .


Οι Τσούκες, παγωμένες γυαλίζουν στο πρωινό το φως. Κι αυτή η περίεργη η κορφή που στέκει πλάι της, με το δέντρινο σκούφο στο ψηλότερο σημείο της.
Βιαστικά και με το φόβο βράχων που πέφτουν από ψηλά περνάμε το επικίνδυνο σημείο.
Ίσως είναι μια από τις τελευταίες φορές που το διαβαίνουμε, αφού με την ολοκλήρωση της σήραγγας η ορεινή διάβαση θα περάσει πλέον στην ιστορία.
Στόχος μας η κορυφή Καρατζούνη (υψόμετρο 1717 μ.) μια από τις νοτιότερες απολήξεις του μεγάλου ορεινού σχηματισμού του Αυγού.
Γνωστή η διαδρομή από παλαιότερες πορείες, γνωστές και οι δυσκολίες της χειμερινής ανάβασης. Όχι τεχνικές δυσκολίες αλλά δοκιμασία φυσικής αντοχής αφού το χιόνι εδώ είναι πολύ και αποτελεί το σοβαρότερο εμπόδιο.
Ακολουθούμε το δασόδρομο που οδηγεί στις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας ακριβώς πάνω στην κορυφή Σπανουλάκη (υψόμετρο 1573 μ.). Από την πρώτη στιγμή ανακαλύπτουμε τις δυσκολίες του εγχειρήματος αφού εκεί που πατάμε σταθερά σε παγωμένο υπόστρωμα, ξαφνικά βουλιάζουμε στο χιόνι. Ο δρόμος μας αφήνει δεξιά τις κορυφές Πύργια και συνεχίζει με βόρεια κατεύθυνση, περνά κάτω από το Καρατζούνη για να συναντήσει τον ορεινό χωματόδρομο Στουρναρέικων – Περτουλίου στο ύψος της θέσης «Λιβάδια Καλόγερου».Όσο ανηφορίζουμε τόσο προβάλλει μπροστά μας το πανόραμα των αλπικών κορυφών της Πίνδου. Χατζή, Κακαρδίτσα, Τζουμέρκα.
Κατάλευκα μέχρι τα ριζά τους, μεγαλόπρεπα, υπέροχα. Μόνο το χειμώνα μπορεί κανείς να εκτιμήσει των βουνών την όψη, όταν το χιόνι καλύπτει όλες τους τις λεπτομέρειες, τονίζοντας μόνο το σχήμα τους.Ανέβηκε ο ήλιος, οι αντανακλάσεις είναι πλέον οδυνηρές στα μάτια και στο δέρμα μας. Εδώ πάνω στο ξάγναντο, κάπως λιγοστεύει το ύψος του χιονιού. Άρχισε και ένας αέρας παγωμένος κάτω ακριβώς από της κορυφής την πυραμίδα. Μια πολύ απότομη ανηφόρα και νάμαστε ψηλά, δίπλα στο γκρεμισμένο τριγωνομετρικό. Απότομα κόβεται η πλαγιά από τα βόρεια. Μια μακριά κορνίζα χιονιού ισορροπεί στο χείλος του γκρεμού. Λίγος ο χώρος, ίσα να σταθούμε πάνω στο φρύδι του βουνού .


Κάτω από τα πόδια μας τα Στουρναρέικα και ολόγυρα κατάλευκες κορφές.Ξεκούραση λιγόλεπτη, όπως επιβάλλει η προχωρημένη ώρα και ο κρύος άνεμος. Για την επιστροφή διαλέγουμε την απότομη κατάβαση δίπλα στο ρέμα που ξεκινά κάτω ακριβώς από την κορυφή για να καταλήξει στην άσφαλτο. Μια σύντομη αλλά δύσκολη πορεία που μόνο σε χειμερινή περίοδο μπορούμε να αποτολμήσουμε. Εδώ το χιόνι αποδείχτηκε μάλλον σύμμαχος μετριάζοντας τις δυσκολίες της καθόδου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: