" Δεν τελειώνουν τα Τζουμέρκα . . . "

 

Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος .

Για τα Τζουμέρκα
“Δεν περιμένω να μου μιλήσεις.

Το ξέρω .Μπερδεύεται η γλώσσα σου .  

Είναι γιομάτη λουλούδια η φωνή σου”.
Ν. Βρεττάκος

Τέλειωσαν, λοιπόν, και οι διακοπές. Οι όποιες διακοπές. «Τα κεφάλια μέσα», όπως θα έλεγε η συχωρεμένη, χρόνια τώρα, γιαγιά μου. Μέσα στη φθινοπωρινή «ενεργητικότητα», παρέα με τον πανζουρλισμό που μεταφράζεται σε χαράτσια, δόσεις, κουτσουρεμένες συντάξεις, ενέργειες, μετενέργειες και προβλήματα μέχρι «τω δόξα πατρί», καλούμαστε να χαμογελάσουμε, να «βιοπαλέψουμε με το βίο της ζωής», όπως έλεγε και ένας καλόβουλος χωριανός μου, να ονειρευτούμε, να χαμογελάσουμε ∙ τουτέστιν να ζήσουμε.
Λιωμένα όνειρα, μαδημένες ελπίδες, πεθαμένα χρόνια…
Και κάπου στο βάθος του μυαλού μας παραμένει το κουτάκι που εμπεριέχει την καλοκαιρινή ραστώνη, τα πανηγυριάτικα ακούσματα, το αχολόγημα της κλαρινόπληκτης λουλουδιασμένης ιτιάς, τα απίστευτα τσιμπούσια, τις μοναδικές τζουμερκιώτικες πίτες, τις ατέλειωτες συζητήσεις κάτω απ’ τα Πλατάνια, -ε και να μπορούσαν, τι ξύλο θα μας έριχναν για τις ρομποστίνες που ακούνε κάθε καλοκαίρι-,την τσιπουροκατάνυξη, ΟΛΑ ΑΥΤΑ, τέλος πάντων, που μας κάνουν να πιστεύουμε και να διαλαλούμε το αξίωμα: Τέλειωσαν οι διακοπές. Τα Τζουμέρκα όμως δεν τελειώνουν!
Και παραφράζοντας τον ποιητή μπορούμε να πούμε:

«Δεν τελειώνουν τα Τζουμέρκα, όπως
κι ο ουρανός δεν τελειώνει, όπως οι ώρες του Θεού
κι οι στροφές του πλανήτη μας .Οι ανταύγειες της ζωής,διατηρούνε το σχήμα της μέσα στα Τζουμέρκα» .

Η μεγάλη διαφορά!
Είναι άλλο να τσουρουφλίζεσαι στο πρωτευουσιάνικο «τηγάνι» κι άλλο να βρίσκεσαι στα Τζουμέρκα. Κάτω σου γκρεμοί, χαράδρες, πλατάνια, τσερμιτζέλες, πουρνάρια κι ανάμεσα ο Άραχθος.

«Ο Άραχθος, σα να τινάχτηκε κάτω από μια πέτρα της Πίνδου, φίδι και ιχθυοειδές με λυγερά λέπια και γυρίσματα. Από ψηλά κάνει σινιάλα στη Θεσσαλία, αφρίζει κάτω από έλατα και καστανιές και τελειώνει σχεδόν αθλητικός, πάντα έφηβος». Γ. Δάλλας

Εκεί, να μπλατσιαράς και να θαραπαύεται η ψυχούλα σου.
Πάνω σου, πιάνοντας τα έλατα να νομίζεις πως πιάνεις τον ουρανό! Χαίρεσαι τον αέρα, νιώθεις την ύπαρξη και τη δημιουργία!

Ο άνεμος πάντα γλυκός
χαϊδεύει τα χρυσοπράσινα έλατα∙
και μια ατέλειωτη δροσιά
κοιμίζει τα τζουμερκιώτικα φαράγγια. (Χ.Τ.)

Τα Τζουμέρκα, που κρατούν στον κόρφο τους μια απίστευτη και μοναδική παράδοση, σμιλεμένη -χρόνια τώρα- με καημό, περίσκεψη και πίστη στον άνθρωπο. Ποτάμια ο ιδρώτας, ατέλειωτο το συναίσθημα και η πίστη στον αγώνα για κάτι καλύτερο.
Αυτή την παράδοση εμείς οι Τζουμερκιώτες δεν την ξεχνάμε. Την τιμούμε. Εκεί στις εκδηλώσεις των Συλλόγων, Αδελφοτήτων καταπραΰνουμε τον πόνο μας, για την πατρίδα- άλλωστε «η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά»- μέχρι να την επισκεφτούμε.
Εδώ στο πατρικό χωριό

λεβέντικες ψυχές μας τραγουδάνε
χωρίς ανασασμό, γλυκά τραγούδια.
Άνθρωποι απλοί χωρίς σεκλέτια,
άγιοι, γλυκομίλητοι, σαν τα λουλούδια.
Κι απ’ τη μεγάλη την πρωτεύουσα, την ξένη
γυρνούν τα παιδικά μας μάτια
και γίνονται ατίθασα άτια
διαβαίνοντας της επιστροφής για τα Τζουμέρκα τη στράτα. (Χ.Τ.)

Βέβαια, η πρώτη –υποχρεωτικά- επίσκεψη είναι «για να βγάλουμε τα τσίπουρα».

Στα κλήματα βαριά τα ζουμερά σταφύλια .Ποτήρια της μοσκοβολιάς προσφέρουν το νεχτάρι .Της φτώχιας είναι ο θησαυρός, της ομορφιάς η ζήλια. (Χ.Τ.)
Μέχρι τότε να ευχηθούμε Καλά τσίπουρα!!!

Υ.Γ. 1. Φέτος θα εκπληρώσω το χρέος μου στην Τζουμερκιώτισσα μάνα. Στη μάνα που
Με το τσαπί στο χέρ’
ξακρίαζε το χωράφ’,
έτριβε τις μπλάνες
έπιανε τ’ αλέτρ’απ’θώνοντας τα κούτσ’καστη σαρμανίτσα… (Χ.Τ.)

Ο Σύλλογος Ηπειρωτών Ηλιούπολης θα παρουσιάσει το θεατρικό μου έργο:

Η ΤΖΟΥΜΕΡΚΙΩΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ .
Πιστεύω πως η θεατρική παράσταση θα είναι μια ΤΖΟΥΜΕΡΚΙΩΤΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ.
Χρίστος Τούμπουρος .

Από ΑΕΤΟΣ των ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ  .