Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Τι έχουν να δουν τα ματάκια μας ; ; ; ; ; ; Θα παρασουλίσουμε . . . . . . .


Η συγκεκριμένη γυναίκα (σκιερ) Τζουμερκιώτισσα – Αγναντίτισσα πέθανε πριν από ένα χρόνο. Μια ηρωίδα της ζωής, όπως όλες οι Τζουμερκιώτισσες .
Φορτωμένες μια ζωή ένα μεγάλο μπόγο στον ώμο τους γεμάτο όνειρα, περπάτησαν ασταμάτητα το μάκρος του ίδιου ονείρου, «να δούμε τα παιδιά μας αποκατεστημένα και τι στον κόσμο» κουβαλώντας για τους άλλους τη χαρά, γι’ αυτές την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα θαύμα, να δρασκελίσουν το σκοτάδι της φτώχειας και να τις φυσήξει ο αέρας της απαντοχής .
Απαντοχή για κάτι καλύτερο, περήφανο, γεμάτο αγάπη, γεμάτο χαμόγελο . Δεν «είδε» και δεν απόλαυσε ποτέ αισθητική περιποίηση κι ούτε γνώρισε φκιασίδια. «Μπά, παιδάκι μ’, τι είν’ αυτό που λες. Μανικιούρ; Άλλο και τούτο. Τι έχουν να δουν τα ματάκια μας. Θα παρασουλίσουμε» .
Κι όμως τα χέρια της ήταν πάντα χρυσωμένα και το τίμιο πρόσωπό της λαμπερό και χαρούμενο , γιατί βουνόζωστη καθώς ήταν απόλαυσε την ψύχρα του βοριά και το θερμό φιλί του μοναδικού-Τζουμερκιώτικου ήλιου .
Και κάτι τελευταίο .
Αυτές άφησαν παρακαταθήκη .
Παρέδωσαν μια ελεύθερη Ελλάδα .
Εμείς, τι, τρομάρα μας, θα παραδώσουμε ;

Χρήστος Τούμπουρος .  Η φώτο είναι του Κώστα Μαυροπάνου . 

Δεν υπάρχουν σχόλια: