Λ.Αναστασίου - Αγαπημένα καλοκαίρια .

Αγαπημένα καλοκαίρια.
«Στο μέσο του καλοκαιριού της θάλασσας και τ’ ουρανού
σε φωτεινή σιωπή και ήσυχη υπομονή σημειώνω καθώς χωρομετρώ
ανεξήγητες και σβησμένες σε σκοτεινά δώματα
ανταύγειες βαθυκόκκινες...»
Δραπετεύομε από τις αποθήκες της πλήξης μας τούτες τις μέρες, για βουνό ή θάλασσα είτε για να πάρει ανάσα το σώμα μας από την κόπωση όλης της χρονιάς, είτε γιατί τούτη η εποχή είναι των παιδιών η χαρά.
Απελευθέρωση δηλαδή από τα δεσμά της πόλης και της πολυκατοικίας, εκεί όπου εγκιβωτίζουμε όλους τους άλλους μήνες του χρόνου την αγωνία μας για επιβίωση και τη λαχτάρα μας για το μέλλον των παιδιών μας. Τούτο το εφήμερο που έχει εσχάτως αναχθεί σε λυσώδη μάχη του εαυτού με τον εαυτόν. Αυτή που μας θυμίζει το αλίγιστον των ευκαιριών μας και το ελάχιστο των δυνατοτήτων μας...
Αισθανόμαστε τέτοιες μέρες καλλιεργητές χίμαιρας που δραπετεύουν για «υγρά» όνειρα και πνίγονται στην αριθμητική ολιγότητα του πορτοφολιού...
Και θρύπτεται η όψη του Ιουλίου, δίχως να προλάβει να προσδώσει στους εραστές των διακοπών μια όπως ονειρευόταν... ηφαιστειακή ζωή...!
Δεν είναι τυχαίο ότι πορευόμαστε, ονειρευόμαστε και εντέλει ζούμε με ημιθανή οράματα... Έχετε παρατηρήσει τα λόγια στοργής και αγάπης που αναφωνούν όταν φτάνουν στον προορισμό τους την πρώτη μέρα των διακοπών τους τούτοι οι... ιδιότροποι τουρίστες, για την ευφροσύνη των νερών και τη ζωογόνο πνοή των δένδρων;
Είναι ο βαθύς ευτυχισμός που αναθρώσει από τα θεμέλια της ύπαρξης και δημιουργεί την αίσθηση πως πλησιάζει την χαμένη ευδοκία που αργοπεθαίνει στα κράσπεδα της μεγαλούπολης και στα κλουβιά του σύγχρονου Γκουαντανάμο, την πολυκατοικία. Η επιστροφή – έστω του καλοκαιριού – στην επαρχία γιατί δεν θέλουμε να χάσουμε τις ρίζες μας (ψευδαίσθηση και τούτη...) ή γιατί αποζητούμε επειδή δεν είχαμε ποτέ μια Εστία – Ιθάκη αναφορά μας, είναι η μόνιμη απορία αφελών ημιαστών και το κάρφος στο μάτι οικοπεδοφάγων «υδροκεφαλιστών» που ζουν και αναπνέουν μόνο για το... κέρδος.
Καλοκαίρι – και αύριο αναχωρούμε για το χωριό, αυτή τη μήτρα της νοσταλγίας και της αγάπης – κόβοντας το ημερολόγιο σε φέτες χρόνου... Ιούλιο στη Ζαγορά θάλασσα του Χορευτού και Αύγουστο Λαφίνα της Πίνδου. Καιρός για μια πιο τρυφερή και απαλή επικοινωνία. Λάϊτ όπως λένε οι καθ’ ημάς ευρωλυγούρηδες και αγγλολακέδες... Με ένα ποίημα από τη συλλογή «Ανοιχτή παρένθεση» έκδοση 2003:
Εικόνες του Ιουλίου...
Έπιασα μιαν άκρη στο γιαλό
και μ' ένα κλαρί αγριελιάς χαράζω σχήματα και σήματα ακαθόριστων μηνυμάτων
από ακηδία
οξυθυμία
πλήξη
όταν τα δάκρυα περιφρονούν τον έμπιστο τους.
Στο μέσο του καλοκαιριού
της θάλασσας και
τ'ουρανού
σε φωτεινή σιωπή και ήσυχη υπομονή
σημειώνω καθώς χωρομετρώ
ανεξήγητες και χαμένες σε σκοτεινά δώματα
ανταύγειες βαθυκόκκινες
στις άκρες του ορίζοντα.
Να μπορείς να περπατάς στην άκρη του γκρεμού
δίχως να περιπαίξεις το πουλί
που αιωρείται αμέριμνο.
Δεν αρμόζει στον ποιητή να περιβάλλεται
εξαπατώντας ζώα του δάσους απονήρευτα
με την του τσακαλιού πρόβεια...
γιατί θα φτάσουν μνήμες πεινασμένοι λύκοι
που θα κατασπαράξουν ...
τους νεοσσούς των κορυδαλλών.
Έλουσε ο Προμηθέας με καυτή λάβα
τον αδελφό του που επιπόλαια πρόδωσε
της φωτιάς το μυστικό ως .. .επι-μηθέας
ως πιστός του Δία υπήκοος
ως νοικοκύρης που όλοι σέβονται
ως πολίτης με αρχές και "ηθική"..και.. .όνομα.
.. .Και κατέβηκε με την Αφροδίτη αγκαλιά
τους δρυμούς του Καυκάσου
παίζοντας με την αραιά ομίχλη
με ανοιχτές δρασκελιές και αραιά βήματα
ανάμεσα από απαλόκεδρα και ανεμώνες
με άλυκο χρώμα
με παιδικό αυλό στα χείλη
σκορπίζοντας νότες αναστάσιμες
και φωνές άρρητης συμφωνίας...!
Φτάνοντας στην πρώτη καλύβα άναψαν φωτιά
για να ζεσταθεί η Αγάπη...
και να μαζέψουν χαμόγελα
στην πρώτη ποιητική συλλογή...'άνέσπερο φως"
στήνοντας τους πρώτους βωμούς στο δίστρατο.
Αγάπη η Ζωή...
Υπάρχει ακόμα στην ψυχή και στην καρδιά
θάνατος, σκοτάδι πολύ που δεν έγινε φως.
Μια μυρτιά αφήνει ίσκιο στο χέρι μου
που ασταμάτητα χαράζει αλλόκοτα σχήματα
και μορφές αρχαίου δράματος...
σκιές από το παράθυρο με τις βαριές κουρτίνες.
Δεν φτάνουν τα πρόσωπα του Κάλχα ή του Τειρεσία
ούτε των Λαιστρυγόνων τα γιουρούσια
στην άμμο πάνω στροβιλίζουν και οι πρόσφατοι
που κόβουν τα καλώδια επικοινωνίας
ως πτηνά με ράμφη αιχμηρά και χάλκινα πόδια.
-" Φύγε-φύγε μη σε πληγώσει τούτη η καταιγίδα
απέναντι σε μια καταδίκη σε παρωδία δίκης...
δε γίνεται πιστευτή η ομολογία .. .δεν ξέρουν
τι θα πει "ίσως αγάπη είναι να υποφέρουμε κάποτε".

Α ! αιώρες των εφηβικών ονείρων και όρκων
μη σπάσετε το κλωνάρι γέρικης Ελιάς
κρατείστε μας ακόμα παιδιά που με τη φωνούλα τους
να σκορπίζουμε τη δίνη στεγνών ήχων
και να χανόμαστε κατεβαίνοντας στις ανέγγιχτες Μνήμες
και να χαιρόμαστε ανεβαίνοντας
την επουράνιο κλίμακα της Αγάπης.
ΤΕΛΟΣ ως αναίρεση του χρόνου και του θανάτου.

Να χαράξω ένα φοίνικα φοβάμαι
σπαθιά είναι τα φύλλα του σα ναυτικά μαχαίρια
δεν έχει ίσκιο να καθίσεις
είναι να πάρεις μιαν ανάσα κρυφή
κι ακολουθούν τα καραβάνια με τους αγαρηνούς
κι οι άλλοι με τις άδειες κόχες των ματιών
και τα παιδιά με τις πρησμένες κοιλιές
και τα σημάδια των λεπρών...
-Τι ζητάς εδώ;
-Τι είναι εδώ ;
έρχονται οι εικόνες σα να ξεστράτισαν απ' την Κολάση
Στη μέσα τσέπη σου μια φούχτα ελπίδες
γι' αυτούς που τους θέλγει και τους καταδιώκει το όνειρο
και ιχνογραφούν σε έρημους ένα καινούργιο Κόσμο
με ανέμελα παιδιά στις πλατείες
και καλόγνωμες μανούλες στις ρούγες...
Να τολμήσω σκάβοντας μια κατακόμβη να αρμολογήσω
που μια λιαχτίδα να περνάει
πνοή του θέρους μακρινή
όταν λυγίζουν του καλοκαιριού οι ώρες
κι ο ζέφυρος ναυαγός να απαγγιάζει
όταν λιποψυχάει
να μην την πιάνει το μπουρίνι ούτε πούσι
το κύμα να μη φτάνει και την καταπιεί
και γλάροι να φωλιάζουν αμέριμνοι
απολαμβάνοντας τον διψασμένο έρωτα τους...
Ο άμμος με φοβίζει... με φοβίζει
Και τρέμω μήπως πάλι μείνω ανέστιος...
Και πάνω απ' όλα τούτα με λεπίδι κοφτερό
να γράψω
να χαράξω
να φιλοτεχνήσω
με χέρι βυζαντινού αγιογράφου
που απεσύρθη εν νηστεία και προσευχή
για 40 χρόνια για τούτη τη γραφή
δυο μονογράμματα μονάχα
ως πυθαγόρειο μυστικό στου ουρανού
κρυμμένο το ιερό
όπου καμιά βεβήλωση δε φτάνει...

Δυο μονογράμματα ως μινιατούρα σ' Ευαγγέλιο
που Μάνα
Θυγατέρα
Αδελφή
Αγαπημένη
Θα σμείγουνε ΑΙΩΝΙΑ σε ΕΝΑ.
.. ..Λιώνει στο βάθος μια σχεδία ολόλευκη
και το ταξίδι για την Ιθάκη είναι μακρύ.
Λ.Αναστασίου . Ιούνιος 2009 . Τρικαλινά Νέα .